Rare week...

Eigenlijk zou ik de titel mee willen geven Het verbazingwekkende zelfherstellend vermogen van je lichaam. Maar dat werd een beetje lang... Maar dat is wel de essentie van dit verhaal.
Zondag in Bakkeveen een 30km gelopen. Eigenlijk begint het verhaal al eerder die week, tijdens de dinsdagtraining. Tijdens de warming up voelde ik al iets irriteren aan de zijkant van mijn voet. En het werd steeds erger. Elke stap deed pijn. Voor mij was het toen niet zo'n straf dat Donald stopte met de training, nu kon ik ook makkelijker aangeven dat ik het ook voor gezien hield omdat ik pijn had. De dag erna maar rustig aangedaan en in de loop van de dag trok de pijn weg. Verder de week geen last gehad. Zondag naar Bakkeveen...

Tot de eerste stop ging het prima. Ook al lijkt het op foto's of ik het niet zo leuk vind. Zat eens goed alle foto's te kijken en zag dat ik standaard 5 meter achter de groep loop, vaak alleen. Maar dat is een ander verhaal. Na de eerste stop bij Dees gingen we weer op pad. Toen we even stilhielden omdat er een aantal mensen een sanitaire stop hielden viel het me op dat ik wel heel moeilijk weer op gang kwam. Het bleef wat stijf en ik kreeg pijn aan mijn voet. Elke stap ging zeer doen. Het was ergens bij Haulerwijk of zo dat ik er letterlijk twee stappen niet op kon staan. Op dat moment zag ik alles wegzakken, geen marathon, ernstige blessure en wekenlang revalideren. Was op dat moment bang voor een fractuurtje. Zo voelde het. Met de tanden op elkaar en de nagels in de handen verder lopen, Dees was vlakbij.

Eenmaal bij Dees aangekomen op 22km kon ik gelukkkig even mijn schoen uitdoen en even strekken. Esmee was heel lief en bood steeds aan dat ik wel in de auto verder mocht, zij zou wel even opschuiven. Schatje... maar ik wilde niet met de auto mee, ik wilde verder lopen, de 30km halen! Eventjes wat geprobeerd, schoen wat losser en welja, het ging wel redelijk. Toch maar verder lopen dan. En wonder, het ging, de pijn zakte wat weg en werd dragelijk zo niet goed te doen.

De laatste drie kilometers waren wel erg zwaar, maar ik geloof dat dat voor meer mensen gold. Ik weet niet hoevaak GJ wel niet gezegd heeft dat we er bijna waren. Zeg ik ook tegen Rik, mijn zoon van 5 en die gelooft dat, maar ik ben 33! Grrr, elke keer als ik dacht nou zijn we er zei GJ naar links (en dat was dus de andere kant op!) En zo slalommen door het bos, er kwam geen eind aan... Toch hebben we het gehaald, ongeveer 31,5km!!
Na het douchen hebben we bekers koffie naar binnen gewerkt, en Dees maar koffiezetten! Ondertussen voelde ik mijn voet alweer zeer gaan doen en toen we opstonden om naar de auto te gaan voelde ik het wel, dat zou lastig gaan worden. Heel voorzichtig, stapje voor stapje.

Eenmaal thuis gekomen was het eerste wat Henk, mijn man zei, wat heb jij op je enkel, hij is helemaal blauw? Ondertussen werd de pijn steeds erger en kon ik er niet op staan. Zo ging het de hele rest van de dag door. 's Avonds heb ik heel wat traantjes gelaten, van de pijn maar ook van teleurstelling, zo zou het geen marathon worden voor mij, alles voor niets. 's Nachts amper geslapen van de pijn, omdraaien ging niet en mijn enkel deed zo'n pijn.
De volgende ochtend ben ik naar de eerste hulp gegaan om foto's te laten maken. Zat ik in de rontgenkamer, zei de verpleegster tegen de rontgen-man, zet haar maar in de gipskamer! Zat ik daar, en ja hoor, daar kwamen de traantjes ook al weer, gips, nou daar was ik klaar mee! In de gipskamer bleek dat ik daar mocht wachten op de assistent-chirurgie anders moest ik zover lopen, en de verpleegkundigen zagen wel dat ik dat niet zo goed kon... Geen gips dus!!! Op de foto's was niets te zien en ik kon weer gaan.
Ik ben maar doorgefietst naar het Spectrum Fysiotherapie om te kijken of ze een gaatje hadden om even naar mijn enkel te kijken. Daar was gelukkig ruimte om mij te behandelen. Het zag er angstaanjagend uit, dik, rood, blauw en warm. De fysio zag alleen dat dit acute rust nodig had! Heb mijn werk maar gebeld dat ik niet meer kwam, kon wel janken en wilde naar huis! Onderweg een hoop chocolade en wat boekjes gekocht en ben op de bank gaan zitten met mijn pootje omhoog. 's Nachts wel weer redelijk geslapen. Op maandagavond voelde ik al enige verbetering ontstaan en kon ik me makkelijker voortbewegen.

Dinsdags moest ik weer aan het werk, dus maar stevige gympen aan. Ik heb zittend werk en af en toe loop ik ven naar de printer of wc. En warempel, in de loop van de dag merkte ik dat het bewegen en lopen al veel gemakkelijker ging! Super, een heel goed teken! En de dag erna ging nog veel beter, ik voelde het niet eens meer. Ik had een afspraak bij de fysio voor een controle en die man wist eigenlijk niet waarvoor ik kwam, ik kon alles, bewegen, strekken, belasten en stabiliteit! Maar goed, we hebben verder gepraat over hoe nu verder en ik kan de marathon nog gewoon uitlopen! Heerlijk bericht! Maar mocht dit komende weken nogmaals voorkomen in deze ernstige mate dat kan ik de marathon op 20 september wel vergeten. Dat zien we later dan wel weer. Ik mocht weer beginnen met lopen, tot aan de pijngrens. Ik had voor mezelf al een schemaatje gemaakt hoe ik het de komende week zou aanpakken, ik zou zaterdag weer beginnen met lopen. Heerlijk, ik had er al zin in om weer te lopen, het vertrouwen was weer helemaal terug en het voelde allemaal heel goed!

Eenmaal thuis zei Henk, waarom loop je vanavond niet een stukje, als je geen pijn meer hebt kun je toch wel rustig gaan lopen? Meestal zijn wij lopers in zijn ogen veel te voorzichtig als het om trainingsbelasting gaat en snapt hij de rustig aan-instructie van de trainers niet altijd. Maar goed, hij is voetballer en bovenal een marinier dus dat zijn geen doetjes. Ik besloot voor deze keer maar eens naar hem te luisteren en gewoon te gaan. Muziek op en lopen maar. Had van Donald nieuwe muziek gekregen voor op mn I-pod dus ik kon mooi mijn gedachten bij de muziek houden en niet zozeer bij mijn voet en eventuele pijn. Ik heb 6,5km gelopen en ja, in de laatste km voelde ik wat kriebelen in mijn voet maar echt pijn was het niet. Amazing!!! Wat een verschil! Zondag kon ik niet meer lopen van pijn en nu liep ik weer 6,5km! En dat met een beetje rust! En de opbeurende en motiverende praat van deze en gene.

Donderdag ging het de hele dag goed dus ik besloot met de groep mee te trainen en wel te zien waar het schip zou stranden. Volop verbazing toen ik de hal in kwam lopen, ga je werkelijk meelopen? Doe je wel voorzichtig? Ja hoor, ik was heel zeker van mijn zaak. Tijdens de training ging het goed, was wel wat stijf van het bankzitten maar dat telde niet mee. Wat belangrijker was, is hoe mijn voet het zou houden... Wist dat we ongeveer 14km zouden doen, dus wist wanneer ik om zou kunnen draaien of door moest lopen. Op de cruciale kilometers werd ik door verschillende mensen aan de praat gehouden, en voordat ik het wist waren we Wyns alweer uit en op het pad naar de stad. Deden jullie dat erom mensen?
En sterker nog, ik had geen pijn! Ik liep heel makkelijk en licht, geen pijn en last waar dan ook van! Onvoorstelbaar!! Wat een zelfherstellend vermogen heeft je lichaam dan. Heb goed geslapen deze afgelopen week, goed gegeten en gedronken (water dan) en wat je daar al niet mee bereikt. Ik ben weer vol goede moed en heb nog 20 trainingen te gaan voordat we naar Berlijn vertrekken. Ik kan aftellen!

Groetjes Froukje